Powiedzieć, że jest być może najbliższa legendarnej Cesarii, to jednak trochę skrzywdzić tę młodą artystkę. Jej głos, o rzadko spotykanej szlachetności, szerokim paśmie i głębi wyrazu jest doskonale własny. Choć z drugiej strony sporo w tym porównaniu prawdy.

Lucibela, urodzona w niesławnym Tarrafal, gdzie reżim Salazara więził opozycjonistów, a wychowana na Wyspach śpiewa muzykę tradycyjną. Podczas gdy Sara Tavares, Mayra Andrade czy Dino D’Santiago flirtują z klubowymi rytmami – Lucibela, niczym Wynton Marsalis w jazzie, dba o przetrwanie źródeł.

Zaczynała w hotelowych barach wysp Sal i Boa Vista śpiewając piosenki Cesarii, Titiny czy Bany. Nieuchronnie, jak wszyscy artyści kabowerdyjscy, chciała sprawdzić się w Lizbonie. Przez kilka lat śpiewała tam z zespołem Nos Raiz (nasze korzenie) pod gołym niebem, na starej przystani przy centralnym placu miasta. Ilekroć brzmiał tam jej głos, tłum gęstniał i nie rozchodził się aż do ostatniej piosenki. Z zespołem nagrała kilka utworów na płytę "Conquistador" w 2017 roku. Było jednak oczywiste, że talent tej miary potrzebuje światowej ekspozycji. Lucibelę usłyszał nieomylny Jose da Silva, odkrywca Cesarii i właściciel firmy płytowej Lusafrica. Zaprosił ją do studia w Paryżu i znalazł najznakomitszych muzyków na pierwszą autorską płytę. Wkrótce Lucibela pojawiła się na festiwalach i galowych koncertach muzyki kabowerdyjskiej u boku największych – bez wyjątku znanych publiczności Siesta Festiwalu – artystów Luzofonii.

Nie ulega wątpliwości, że mamy przed sobą jeden z największych talentów dekady. Pierwszy album solowy artystki – "Laco Umbilical" (2 marca 2019) zwiastuje lata olśnień i wzruszeń, o czym bezsprzecznie przekona się łódzka publiczność na koncercie Lucibeli w ramach Siesty w Drodze Marcina Kydryńskiego w klubie Wytwórnia.