'Szatańskie tango' reż. Bela Tarr | pokaz specjalny
'Szatańskie tango' reż. Bela Tarr | pokaz specjalny
Szatańskie tango (org. Sátántangó) – węgierski czarno-biały film z 1994 roku w reżyserii Béli Tarra, będący adaptacją powieści László Krasznahorkaia pod tym samym tytułem.
Film, według opinii krytyki, wyznaczył nowe granice języka kina, stając się dziełem-inspiracją dla wielu reżyserów, m.in. Gusa Van Santa. Ponad siedmiogodzinna, czarno-biała, pozbawiona niemal dialogów i zwyczajnie pojmowanej fabuły epopeja siłę swego oddziaływania zawdzięcza przede wszystkim długim, hipnotycznym ujęciom (film składa się z zaledwie 39 scen) oraz cyklicznej strukturze wyznaczanej powracającym motywem tańca – tytułowego szatańskiego tanga.
„Szatańskie tango” trwa 445 minut (siedem godzin i dwadzieścia pięć minut). Projekcja zostanie podzielona na trzy części:
Część pierwsza: 2 godziny 25 minut (przerwa: 30 minut)
Część druga: 2 godziny 10 minut (przerwa: 30 minut)
Część trzecia: 2 godziny 50 minut
Całość z dwiema przerwami trwa: osiem godzin i dwadzieścia pięć minut
The film will be shown with Polish and English subtitles
Niewielka, odległa od miasta wioska na Wielkiej Nizinie Węgierskiej, schyłek ery komunistycznej. Mieszkańcy wioski – pracownicy podupadłej spółdzielni rolniczej – tkwią w marazmie, bez perspektyw na lepsze życie. Ich bieda materialna towarzyszy pustce duchowej i degradacji moralnej. Jednak bohaterowie filmu czekają na jakiś znak, na nadejście Wybawiciela, który pozwoli im rozpocząć nowe życie.
O reżyserze:
Béla Tarr (ur. 21 lipca 1955 w Peczu) – węgierski reżyser, scenarzysta i producent filmowy.
Pierwsze amatorskie filmy nakręcił w wieku 16 lat. Pod koniec lat 70. rozpoczął współpracę ze studiem filmowym im. Béli Balazsa, które w 1979 pomogło sfinansować jego pełnometrażowy debiut Ognisko zapalne (Családi tűzfészek). W 1981 ukończył studia na wydziale reżyserii Wyższej Szkoły Filmowej w Budapeszcie. W 1994 nakręcił swoje najsłynniejsze dzieło – ponad 400-minutowy film Szatańskie tango (Sátántangó) będące ekranizacją powieści László Krasznahorkaia.Tarr jest uznawany za wielkiego indywidualistę tworzącego hipnotyczne, alegoryczne filmy bez skrótów narracyjnych, porównywane do stylu Tarkowskiego, lecz pozbawione jego idealizmu.
O filmie Tarra pisano:
Koronne przedsięwzięcie wielkiego indywidualisty końca wieku, tworzącego hipnotyczne, alegoryczne filmy bez skrótów narracyjnych (...). W tej wizji dantejskiego labiryntu piekła na ziemi, z ludźmi wirującymi w zamkniętej pętli czasu w kręgu złudnych nadziei, Irimiás jest wodzirejem krainy bez Boga, gdzie nie ma już dzwonnic. Tarr wyraźnie unika dopowiedzeń – może z wyjątkiem jednej sceny, gdy zdjęty chwilowym lękiem złoczyńca pada na kolana przed zrujnowanym kościołem, miejscem śmierci Estike – lecz metafizyczny wymiar jego dzieła jest oczywisty, a Irimiása uznać można za jedną z najlepszych współczesnych personifikacji szatana. — Adam Garbicz, Szatańskie tango, Światowa encyklopedia filmu religijnego
W „Szatańskim tangu” Krasznahorkai jak nikt inny pokazał zupełną degrengoladę społeczeństwa zmulonego nudą i beznadzieją prowincji, smutkiem komunizmu i klęską „gospodarki niedoboru”, nędzą zapomnianej przez Boga i Pierwszego Sekretarza wsi gdzieś w odmętach puszty. Świata, o którym pamięta jedynie właśnie Szatan, bo to jego królestwo. Świata, w którym, zapijając się palinką, ludzie balansują pomiędzy rozpaczą a nadzieją na ucieczkę z tego najniższego piekielnego kręgu, czekając na obiecanego Mesjasza, który zamiast wyprowadzić ich z domu niewoli, okazuje się być zwykłym hochsztaplerem. (...) Z „Szatańskiego tanga” Béla Tarr, niebywały zupełnie reżyser, podobnie jak Krasznahorkai w literaturze, całkowicie osobny na tle światowej kinematografii, trudno porównywalny z jakimkolwiek innym artystą, zrobił filmowe arcydzieło pod tym samym tytułem. — Krzysztof Varga, Wojna końca świata, Tygodnik Powszechny, 07.11.2012
**TYTUŁ POLSKI:
Szatańskie tango
TYTUŁ ORYGINALNY
Sátántangó
TYTUŁ MIĘDZYNARODOWY
Satan's Tango**
GATUNEK
komediodramat
JĘZYK
węgierski (napisy polskie)
REŻYSERIA:
Béla Tarr
OBSADA
Mihály Vig, Putyi Horváth, László feLugossy
ROK PRODUKCJI
1994
KRAJ PRODUKCJI
Węgry, Niemcy, Szwajcaria
CZAS TRWANIA
445 min.
Wtorek, 5 lipca 2022, 18:30
Zamek Królewski, Warszawa, od 25 zł
Astor Piazzolla: Lata rekinaProjekcja dokumentu 2018, 95′Reżyseria – Daniel RosenfeldPortret twórcy tango nuevo, który tango z miejskich potańcówek w Buenos Aires podniósł do rangi muzyki granej w filharmoniach na całym świecie.Większość materiałów, która weszła do filmu nie była dotąd pokazywana publicznie. Reżyser czerpał z archiwów prywatnych, m.in. sięgnął po taśmy z rozmowami Piazzolli z jego córką, ujawniającymi ich skomplikowane relacje.Film zdobył nagrody na wielu festiwalach w Ameryce Południowej i nominację do międzynarodowej nagrody muzyki klasycznej ICMA 2022.
Środa, 6 lipca 2022, 18:30
Zamek Królewski, Warszawa, od 25 zł
Anne-Sophie Mutter gra Johna WilliamsaProjekcja koncertu 65’Nagranie z Monachium 2019Wykonawcy: Anne-Sophie Mutter – skrzypce, Royal Philharmonic Orchestra London, David Newman – dyrygent W programie muzyka z filmów: Gwiezdne wojny, Lista Schindlera, Harry Potter, Dracula, E.T., Czarownice z Eastwick, The Adventures of Tintin, Indiana JonesWybitna, niemiecka skrzypaczka w scenerii monachijskiego Königsplatz gra muzykę oscarowego kompozytora – swego bliskiego, wieloletniego przyjaciela. Prawie wszystkie utwory, które wykonuje w tym koncercie, zostały specjalnie dla niej zaaranżowane i w takim kształcie zabrzmiały po raz pierwszy.
Wtorek, 12 lipca 2022, 18:30
Zamek Królewski, Warszawa, od 25 zł
Udział biorą: Luciano Pavarotti, Plácido Domingo, José Carreras, Zubin Mehta, Nicoletta Mantovani, Mario Dradi, Paul Potts I inni.Reżyseria – Jean-Alexander Ntivyihabwa6 tysięcy widzów na widowni i 800 milionów przed telewizorami. Niezapomniany koncert Trzech Tenorów z okazji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej we Włoszech w 1990 r. wszedł do historii. Zrealizowany w 30. rocznicę tego wydarzenia dokument, ukazuje od kulis koncert w Termach Karakalli oraz jego sequel w Los Angeles. Niepokazywane dotąd materiały nawiązują do zmagań Carrerasa z białaczką, a także rzucają snop światła na rywalizację i przyjaźń śpiewaków, „poker kontraktowy” oraz życie gwiazd opery.