Tekst kanoniczny. Jego kanoniczność zaklęta jest w wiecznie otwartej formie. Kartoteka Różewicza funduje widzowi jakże znany obraz pokoju Bohatera, przez który „przechodzi ulica“ przepełniona głosami.

Te głosy są rozszczepione i zwielokrotnione. Obraz tego doświadczenia jest doświadczeniem rozbitego zwierciadła, czyli obrazu świata i historii, której nie da się scalić. To doświadczenie jest strukturą Różewiczowskiej Kartoteki. Na tym polega jej otwarta forma. Nie jest, albo nie musi być biografią tylko jednego pokolenia, jej potencjał jest uniwersalny. To forma, która zawsze zwrócona jest ku przyszłości. Koprodukcja z Centrum Myśli Jana Pawła II w ramach festiwalu NOWE EPIFANIE 2018.

OBSADA Dominika Biernat, Tomasz Nosinski, Monika Obara, Dominika Ostałowska, Bartosz Porczyk, Natalia Rybicka, Mateusz Smoliński

TWÓRCY AUTOR Tadeusz Różewicz REŻYSERIA, OPRACOWANIE, DRAMATURGIA Radosław Rychcik SCENOGRAFIA I KOSTIUMY Anna Maria Karczmarska MUZYKA I MULTIMEDIA Michał i Piotr Lis REŻYSERIA ŚWIATŁA Paulina Góral INSPICJENTKA Olga Karoń KIEROWNIK PRODUKCJI Aleksandra Wiśniewska ASYSTENTKA REŻYSERA Aleksandra Bielewicz ASYSTENTKA SCENOGRAFA Caroline Klimczak

FRAGMENTY RECENZJI: Rychcik pozostaje wierny sobie, z inscenizacji Różewicza czyniąc hipsterski, karmiący się własnym wewnętrznym luzem i doskonałą muzyką Michała i Piotra Lisów, teledysk. Migawkę z pozbawionego treści życia Bohatera i jego dzisiejszych rówieśników. Dobrze się to ogląda, bo Rychcik wie, jak robić atrakcyjny teatr dla ludzi. Jacek Wakar, onet

Rychcik rozrzuca „Kartotekę” po swojemu, tworząc spektakl pojemny i otwarty, nad którym unosi się atmosfera schyłku i melancholii. Sensy oryginału Różewicza łagodnie łączą się ze współczesnymi, dodanymi przez twórców. Marcelina Obarska, culture.pl

Jaka jest „Kartoteka rozrzucona” Tadeusza Różewicza w reżyserii Radka Rychcika? Na pewno wrośnięta jest w tu i teraz, charakteryzuje, definiuje współczesnego bohatera. Określa jego relacje ze światem zewnętrznym poprzez to, co się w nim wewnętrznie kotłuje, wydarza, co do niego. Ewa Bąk, blog Okiem Widza