Autorski spektakl Michała Borczucha inspirowany fragmentami komedii greckich Arystofanesa (Żaby, Chmury, Ptaki), powieścią Krzysztofa Niemczyka „Kurtyzana i pisklęta” oraz aktorskimi improwizacjami.

Próba spojrzenia na nasze korzenie, na dziedzictwo greckie. Dwie kluczowe dla twórców idee to piękno i dobro rozumiane jako jedno słowo Kalokagathia. Słowo wyrażające koncepcję kompletnej osobowości człowieka, który rodzi się nieprzystosowany do życia i który, musi się nauczyć życia. Nieodłącznym elementem życia jest seksualność i intymność w relacji z drugim człowiekiem. Relacje te przedstawione są z perspektywy hetero- i homoseksualizmu. Przefiltrowany przez współczesną wrażliwość (klasyczne teksty zderzone z doświadczeniami własnymi aktorów i materiałami dokumentalnego researchu) obraz cywilizacji, seksualności i kultury antycznej. NAGRODY: 11. Festiwal Boska Komedia 2018: NAGRODA ZA NAJLEPSZĄ REŻYSERIĘ dla Michała Borczucha. DRUGA NAGRODA AKTORSKA ZA NAJLEPSZĄ ROLĘ MĘSKĄ FESTIWALU dla Jana Sobolewskiego XVII Festiwal Prapremier 2018 wyróżnienie dla Jana Sobolewskiego

OBSADA Dominika Biernat, Monika Obara, Marcin Pempuś, Halina Rasiakówna, Andrzej Szeremeta, Rob Wasiewicz, Ewelina Żak, Krzysztof Zarzecki, Jan Dravnel, Monika Niemczyk, Jan Sobolewski

TWÓRCY REŻYSERIA Michał Borczuch TEKST I DRAMATURGIA Tomasz Śpiewak MUZYKA Bartosz Dziadosz SCENOGRAFIA I KOSTIUMY Dorota Nawrot REŻYSERIA ŚWIATŁA Jacqueline Sobiszewski CHOREOGRAFIA Paweł Sakowicz INSPICJENTKA Maria Lejman-Kasz WIDEO Wojciech Sobolewski KIEROWNIK PRODUKCJI Justyna Pankiewicz ASYSTENCI REŻYSERA Wojciech Sobolewski, Grzegorz Jaremko, Jan Jeliński, Adam Zduńczyk ASYSTENTKA KIEROWNIKA PRODUKCJI Małgorzata Cichal

FRAGMENTY RECENZJI: (...)pojawił się spektakl kampowy. Trochę retro, a trochę nowoczesny, trochę ze sceny klubowej, a trochę z dużej i wielkomiejskiej – „Żaby” w reżyserii Michała Borczucha, z dramaturgią Tomasza Śpiewaka. Największą zaletą tego spektaklu jest właśnie to, że czerpiąc z pięćdziesięcioletniej tradycji queerowego teatru i performansu, sięgając po jego obsceniczno-ironiczno sentymentalne strategie, nie udaje, że jest offem offu, enklawą dziwaków, odgrywaniem awangardy i odkrywaniem Ameryki. Joanna Krakowska, dwutygodnik.com

W spektaklu dzieła Arystofanesa i antyk są punktem wyjścia do opowieści o kulturze gejowskiej. Dużo tu (auto)ironii, jedni w „Żabach” zobaczą potwierdzenie stereotypów o gejach, inni – grę z nimi. Spektakl jest serią scenek, które z dystansem przywołują rubaszny ton komedii Arystofanesa, a mizoginię kultury antycznej rymują z dzisiejszym traktowaniem w Polsce kobiet jak inkubatorów (chór „żab” z brzuchami) i mizoginią gejowską (wyśmiewanie „pedałek” – kobiet trzymających się z gejami). Aneta Kyzioł, Polityka

Dramaturgia teatru Borczucha jest precyzyjna i nielogiczna zarazem – to spore osiągnięcie duetu ze Śpiewakiem. Ich spektakle nie są serią przypadkowych improwizacji, ale misternie utkanymi, wielobarwnymi i pojemnymi konstrukcjami. Marcelina Obarska, culture.pl

Czeka nas ekscentryczne połączenie: antycznej tradycji, współczesnej polityki i strojącej sobie z nich żarty estetyki. Paweł Soszyński, Vogue.pl

Michał Borczuch zaprasza nas do kontemplacji „wazowego” obrazu swojego świata, ukazując nam go z pełną uczciwością. Raju tam nie znajdziemy, co najwyżej czyściec, dobrze, że chociaż piękny i dobry. I potrzebny, bo oczyszczenie to przecież najważniejsza wartość antycznego – i współczesnego – świata. Katharsis czyni nas lepszymi. Mam nadzieję, że go Państwo podczas oglądania tej misternej „wazy” Borczucha, tak jak ja doznają. Borczuch jako reżyser znowu urzeka teatralną urodą narracji, jak choćby w opisywanej już scenie Dionizosa z Charonem, w której współczesność linii lotniczych przenika się z mitem Charona. Ileż w tych pomysłach lekkości i lirycznego piękna, podkreślanego przez zjawiskową muzykę Bartosza Dziadosza. Tomasz Domagała, DomagałaSięKultury

To spektakl stworzony z pełną świadomością tego, że nie zmieni świata – bo zarówno jego treść, jak i język są nieoswojone, chropowate i zdradliwe. W „Żabach” podstawowymi środkami wyrazu są szaleństwo, celebracja i – przede wszystkim – afirmacja. Julia Kowalska, czaskultury.pl